نـام تو دوان کـرده به پایت قـدمـم را            یـاد تو روان کـرده دوبـاره قـلـمـم را

با چـشم کـرم کاش که بسیار بـبـیـنی            ناچیزی این عـرض ارادات کـمـم را

هرچند که از برکت مـیـلاد تو شـادم            پـنـهـان نـتـوانـم کنم انـگـار غـمـم را

گـفـتند که یار آمده، بایست که امشب            پـیـدا کـنم و سجـده بر آرم صنمـم را

با اینکه قـسم خورده‌ام از باده ننوشم            واجب شده تا بشکنـم امشب قسمم را

گل در بر و می در کف و معشوق به کام است

در مجلس ما ماه رخ دوست تمام است

ای آمـدنـت مــژده مــیـلاد سـحـرهـا            خورشیدی و نور است پیامت به قمرها

ای جان جهان جان دو عالم به فدایت            باید که بیـفـتـنـد به پـاهـای تو سـرها

قنداقه‌ات از عرش زمین آمد و دیدند            انـقدر ملک آمده بـسـته است گـذرها

قـرآن خـدایـی تو و در حـال نـزولی            پس شب شب قدر است به فتوای خبرها

دیگـر گـرۀ کار کـسـی بـسـته نـمانـد            باز است به شکرانۀ نامت همه درها

دنیای خـزان دیـده! بهـار آمده امشب

عـطـر قـدم حـضرت یار آمده امشب

در حال و هوای شب بارانی هر سال            گرم است سر من به چراغانی هر سال

در کـوچـه خیابان دلـم ریـسه کـشیدم            دعوت کنمت تا که به مهمانی هرسال

با شـبـنم اشکم سر راهت گـل نرگس            گـل کاشته‌ام من به گلستانی هر سال

پـاداش غـزل‌های من این است بیایی            یک مرتبه در جشن غزلخوانی هر سال

هم خنده به لب دارم و هم اشک به چشمم            حالا منم و بی‌سر و سامانی هر سال

می‌خندم و با دیده‌ای از عاطفه جاری

می‌خوانمت ای حضرت باران بهاری

آزاد کـن این روح زبان بستـۀ تن را            تا بـال بـبـخـشی غـزل خـستـۀ من را

بگذار که باز از تو بگوییم و بخوانیم            بگذار به وصف تو برانـیـم سخـن را

بارانی و بر راه تو چشمان کویر است            زینت بده با سرو قـد خویش چمن را

ای سامـره دلـتـنگ مناجـات شب تو            مرهم شوی ای کاش دل تنگ وطن را

خون از غم هجر تو دل سنگ عقیق است            ای نصر من الله! تو دریـاب یـمـن را

ای نصر من الله! که فتح تو قریب است

برگرد که در غیبت تو شیعه غریب است

چندیست که قلب همگان بی ضربان است            با تو نفس باد صبا مشک فشان است

در حـنجـره‌ات داد علی اکبر لیلاست            برگرد موذن! که دگر وقت اذان است

بنـگـر به تـمـنـای وصـال تو یـگـانـه            اشک غمت از هر مژه چون سیل، روان است

ای خسرو خوبان تو به فکر همه هستی            هرچند گدای تو فقط در پی نان است

زخم است دوتا پلک تو از گریه به جدت            گرچه سبب اشک تو یک قد کمان است

ای خسرو خوبان نظری سوی گدا کن

باز آ و نـصیـبـم سفر کرب و بلا کن